Farish Noor
Het waren weer weken vol 11 september herdenkingen. En in Vlaardingen hebben we zojuist de vredesweek en de dag van de dialoog achter de rug, een poging om mensen uit verschillende achtergronden met elkaar in gesprek te brengen. Dat deed me denken aan een schitterende uitzending van de NMO, de Nederlandse moslim omroep. Ik kijk wel eens vaker, om te horen welke gesprekken er gevoerd worden binnen de moslim wereld, en om meer te leren over de islam.
Deze keer was Farish Noor aan het woord, een islamitische mensenrechtenactivist uit Maleisië. Wat voel ik mij aan deze man verwant. Zoals hij de islam uitlegt, zo begrijp ik het christendom. Zijn visie deel ik. Zijn moeite met de fanatieke gelovigen in je eigen godsdienst deel ik ook. Maar het mooiste fragment van die tv uitzending vond ik dit.
Na 11 september had hij zich geschaamd om moslim te zijn. Maar toen kwam de Golfoorlog en besefte hij dat hij moslim was en bleef, het was zijn lot en zijn bestemming, ook al had hij een afschuw van terreur. Hij wilde naar een moskee om te bidden. Farish Noor woonde toen in Londen en liep, de avond na de eerste raketaanval op Irak, te dwalen in een klein stadje, op zoek naar een plek om te bidden. Er was geen moskee, maar toen liep hij langs een klein christelijk kerkje, waar de deur open was en hij zag dat er kaarsen werden aangestoken. Een vrouw kwam hem naar toe vroeg: wil je meedoen aan onze wake? Waar bidden jullie voor, vroeg hij. En de vrouw antwoordde: voor de mensen in Irak.
Hier was een klein groepje oude vrouwen die bij elkaar gekomen waren om voor de Irakezen te bidden. Niet alleen voor hun eigen club, hun eigen geloof, maar voor de moslims in Irak. Dit was een keerpunt voor Farish Noor. Vanaf toen begreep hij de betekenis van de universele islam. Recht, gerechtigheid en vrede voor alle mensen, niet alleen voor je eigen clubje. Sinds die tijd zet hij zich daarvoor in.
Voor mij is het een ontroerend verhaal. Dit is wat de kerk hoort te doen, altijd en overal: de grenzen overstijgen, de muren tussen mensen afbreken, zorg dragen voor iedereen die het nodig heeft, of ze nu christen zijn of niet. De kerk is geen politieke partij die keuzes moet maken en belangen moet afwegen. Een kerk, een synagoge of een moskee is een plek waar de toekomst van God wordt ingeoefend: een wereld van vrijheid, vrede en gerechtigheid. De bijbel zegt het zo: er zijn geen joden of grieken meer, slaven of vrijen, mannen of vrouwen, u bent allen één in Christus Jezus. Een echt christen ziet dat elk mens geschapen is naar het beeld van God, of ze nu moslim, christen, jood of ongelovige zijn. Dat verbindt ons met elkaar.
Maar eerlijk is eerlijk: het zijn niet de theologen die de wereld dichterbij brengen. Gelukkig schenkt God ons nog steeds wijze vrouwen die bidden over alle grenzen heen.
(column voor de stadsradio)