NATUUR

 Als de ziel luistert,

spreekt alles een taal...

De natuur is voor veel mensen een toegangsweg tot God geweest. Dichters bezongen de ‘tale der blomme’ (Gezelle), Franciscus zong over broeder zon en zuster maan (om het maar niet over zuster dood te hebben), Hildegard van Bingen noemde de natuur een spiegel van Gods aanschijn. Voor Teillard de Chardin was het een mystiek milieu. 

Je hoeft maar met een beetje aandacht zonder verder iets te willen naar de natuur te kijken. Naar een dier, een plant, een regendruppel, en iets wonderlijks toont zich, zomaar, dichtbij. Op de volgende bladzijde staan links naar kleine filmpjes die ik voor mijn eigen plezier maakte, foto's of film in combinatie met muziek. Ook kun je iets lezen over ecologische spiritualiteit. Want als je ziet hoe kostbaar deze aarde is, dan wil je er toch voor zorgen?

hart van een lelie

Voor mij begon mijn ontwaken aan de spirituele diepte van de natuur met een letterlijke duik:

DIEPZEEPERSPECTIEF

Het eerst dat opvalt is de stilte. Alleen het geluid van mijn ademhaling in het zuurstofmasker is hoorbaar, onregelmatig en gehaast omdat ik nog niet helemaal vertrouw op de apparatuur. De zee is azuurblauw en grote zilveren kerstballen stijgen omhoog uit de donkere silhouetten van mijn mede-duikers, het is een sprookjesachtig gezicht. Verderop zwemt een school kleine visjes, ze schieten in en uit spleten in de rotsachtige bodem. Op de bodem scharrelt een enorme krab zijwaarts, schielijk trek ik mijn zwemvliezen weg al hang ik er nog meters boven. Ik ben in een andere wereld, de wondere onderwaterwereld en alles is anders en dus angstig.

Zestien ben ik als ik duikles neem op een eiland voor de Spaanse kust. Na een paar keer oefenen in het zwembad mogen we onze eerste echte duik nemen voor de kust, op zo’n zes meter diepte. Het is een kippe-eindje, maar genoeg om verslaafd te raken aan deze stille wereld met haar eigen wetten. De vissen, zee-egels en deinende planten worden vergroot door de duikbril en het water en de kleuren zijn overweldigend. Maar het meest raakt me het ándere van deze wereld. Ik pas er niet, ik ben op bezoek, het is niet mijn leefsfeer en de onderwaterwereld heeft haar eigen regels, schoonheid en gevaren. Later zal ik duiken tussen de paarse, gele, roze, groene en lichtgevende bossen zeewier bij Bretagne, tussen de wuivende meterslange zeilen van bruine planten waar ik huiverend ronddwaal als Roodkapje in het bos.

Het wonder om even deel te hebben aan een wereld die niet mijn wereld is, ik kan er niet genoeg van krijgen. Elke vakantie grijp ik aan om de zee in te gaan met snorkel en duikbril en de stille taal te beluisteren en mee te drijven met de trage golvende bewegingen van de onderwaterstromen. Om niets te verstoren en alles te zien in het eigen element, dat is wat ik wens. Om mijn eigen bekende perspectief te verlaten en te raken aan dat wat altijd mysterieus zal blijven, dat doet wat. Dat relativeert en geeft waarde tegelijk aan het eigen bestaan, het wijst een grens én het nodigt uit. Het is goed voor een mens om te weten dat je eigen bekende wereld niet de enige is. Zo raak ik daar ook niet in opgesloten. Zo leer ik wat relatie eigenlijk betekent: plezier vinden in het eigene van de ander, van dat wat nooit op mij zal lijken. Dat precies is de schoonheid ervan.